Na de inleiding door André werd deze avond helemaal gewijd aan filmanalyse. André riep leden vooral op om kaartjes te kopen voor het regiofilmfestival dat de LVSL dit jaar zelf op 30 april organiseert.
Voor de filmanalyse werden deze keer vier films besproken door eerst Arie de Ridder en na de pauze door Hans Stauttener.
Het eerste filmpje ging over de herdenking van een bijzondere gebeurtenis op het Griekse eiland Kreta. Daar was in de onafhankelijkheidsstrijd tegen de Turken door Grieken een Grieks klooster opgeblazen om te voorkomen dat het in Turkse handen viel. De film, gemaakt door Ruud Smeenk, volgde de gebeurtenissen van deze herdenking op de voet. We zagen een herdenking bij het standbeeld van de dader, een Griekse held, met mooie zonnige beelden van schoolkinderen en priesters die zongen en iemand die de menigte toesprak in het Grieks. We zagen alles wat je bij een herdenkingsritueel kunt verwachten, zoals mensen die salueren, bloemen die worden gelegd, applaus en gezang van waarschijnlijk een volkslied. Het zag er onder de Kretenzische zon allemaal kleurig en mooi uit. De plechtigheden werden voortgezet in een kerk en daarna bij een windmolen en vervolgens gingen we weer terug naar de kerk.
Arie de Ridder zei dat het een indrukwekkend verhaal was dat met uitstekend camerawerk tot in het detail was verfilmd. De titel kwam voor Arie wat aan de late kant en de film was wat aan de lange kant. In de film werd informatie meerdere keren herhaald en daar kan de film ingekort en gestroomlijnd worden. De film had in de helft van de tijd kunnen worden verteld. Wat je ziet wordt ook nog eens verteld en dat is op zich niet nodig. Het commentaar werd met duidelijke stem ingesproken en de muziek was toepasselijk. Arie had als tip dat de film voor de Kretenzers zelf een heel waardevol tijdsdocument kon zijn. Ruud vertelde dat hij daar al contact over had. Vervolgens merkt Arie op dat hij schokkerige beelden zag en Ruud zei dat die van een GoPro-camera kwamen.Een vraag uit de zaal is of het schokkerige van het beeld misschien te maken heeft met het aantal beeldjes per seconde. Daar komt geen eenduidig antwoord op. Het is vaak een combinatie van oorzaken en ook bij het maken van een bioscoopfilm moeten professionals moeite doen om bij snelle beweging schokkerigheid te voorkomen
De tweede film was Toen de Zee zweeg gemaakt door GON (drie leden van Genootschap Oud Noordwijk). We zagen verstilde beelden van een bevroren zee die natuurlijk zijn opgenomen in de beroemde winter van 1962-63. Het vroor zo lang en zo hard dat de zee voor Noordwijk bevroor. We zagen een collage van filmclips en foto’s met het Ken Burns-effect met een mooi weemoedig muziekje. Het bijzondere fenomeen trok grote aantallen bezoekers die met de auto over de boulevard reden. De nostalgische beelden gaven je het gevoel even terug in de tijd te zijn. Maar na alle vorst en de duizenden bezoekers ging het weer dooien en kwamen de eerste ijspegels en heel langzaam kwam de zee weer tot leven.
Arie zag een fraaie titel en daarna in tekst een verklaring van wat we gingen zien. De letters vond hij erg groot en hij wijst op de titels van professionele filmmakers zoals die op televisie. Die titels zijn meestal veel kleiner en subtieler dan die van de filmamateur. Er volgt protest uit de zaal, maar Arie houdt vast aan zijn mening. De muziek is wat weemoedig, terwijl je in de film ook veel vrolijkheid ziet. Arie had ook graag de in tekst opgevoerde toenmalige televisieweerman wat horen zeggen. Maar dat vond men onhandig voor het gebruik in het museum. Tenslotte had Arie aan de stille film ook graag geluid toegevoegd gezien, het foley geluid. Hij laat een filmpje zien over hoe bij professionele film geluid wordt gemaakt ter vervanging van het opgenomen geluid. We zien hoe mensen in een studio door een zandbak lopen over materiaal dat het gewenst geluid maakt van bijvoorbeeld lopen door een bos of lopen op sneeuw. We zien dat zij in een badkuip met voorwerpen rommelen om de gewenste watergeluiden te maken, synchroon met de film die op de achtergrond draait. Veel geluid is dus nep: je hoort niet de zeilboot door de golven klieven, maar twee foley-artists die in een badkuip en met een zeildoek een geluid maken dat veel mooier is dan het echte geluid.Arie zegt dat we het niet zo professioneel hoeven te doen, maar we zouden geluid kunnen toevoegen die je op speciale websites of You Tube kunt vinden.
Na de pauze besprak Hans Stauttener als eerste de film Werkspoor van Peter Bastiaanse. In de film is de man die alles weet over deze fabriek en die verteller is, in verschillende houdingen opgenomen voor een green screen en daarna geplaatst in een keur van andere opnames. De opnames zijn vaak gemaakt in een onwaarschijnlijk klein museum over Werkspoor. Ze leveren wonderbaarlijke mooie modelbaanopnames op met de verteller-voor-het-green-screen daar ergens tussen staand en dat is heel knap gedaan. We krijgen heel veel interessants te horen over de geschiedenis van deze fabriek. Hans merkt op dat de verteller soms wat zacht klonk in verhouding met het andere geluid. Maar in het algemeen zijn de bijgeluiden meesterlijk gemixed. Hij merkt nog op dat achter een tussentitel geen punt hoeft. Hij geeft verder alle complimenten aan de maker.
De laatste film is San Francisco van Leo van Aubel. De film opent met een adembenemend mooi plaatje van de beroemde brug bij San Francisco met een mooi vormgegeven begintitel. Hierna volgt een schets van San Francisco aan de hand van wat Leo heeft kunnen filmen, met commentaar en heldere uitleg. We zien en horen van alles over de beroemde cable cars, komen aan in de haven met uitzicht op Alcatraz en maken een boottocht over de San Francisco Bay naar de Golden Gate Brug en draaien daar weer om. We zien dan heel mooie opnames van de skyline van San Francisco en varen dan vlak langs het bekende gevangeniseiland Alcatraz. Met de trolley tram rijden we terug tot een mooi park. Leo maakt er prachtige opnames van ondersteund met soms iets overstuurd klinkende muziek en hij geeft daar heel interessante en relevante informatie over. De film eindigt in de auto op weg naar Yosemite Valley, want dan is het uitstapje naar San Francisco voorbij.
Hans vindt het beginshot van de film zo mooi, omdat je meteen het wie-wat-waar krijgt te zien. Een aantal pans en een zoom kunnen er volgens Hans wel uit en sommige shots zijn tamelijk lang. De shots van de medereizigster maken de film persoonlijk. Hans denkt dat een kaartje met daarop de plekken die gefilmd zijn prettig was geweest.
Maar dan is het tijd en bedankt André de analisten en de makers van de films en hij roept nog eens op om kaartjes te bestellen voor het regiofestival op 30 april aanstaande.
Jan van Wandelen