Vanavond verzorgen twee van onze eigen leden de maandelijkse cursusavond.
Allereerst praat Gerard de Boer ons bij over 3D-films; iets waar lang niet alle leden mee bekend zijn. Hij maakt hierbij gebruik van een uitgebreide PowerPointpresentatie. Het omzetten van een 2D plaatje naar een 3D plaatje en dus óók het omzetten van een 2D film naar een 3D film, noemen we ‘stereoscopie’. Het komt er op neer dat de twee ogen van een mens verschillend zien; dus dat ieder oog een verschillend plaatje krijgt. Je kunt dat bij je zelf controleren door over je duim te kijken en afwisselend je linker en je rechter oog te sluiten. Je hersenen berekenen dan de diepte. Diepte kunnen zien is voor mensen en ook voor veel dieren erg belangrijk om te overleven. Je kunt dan bijvoorbeeld beter bepalen hoe ver een gevaar is verwijderd én of men dan moet vluchten of vechten.
Hulpmiddelen om diepte te kunnen zien zijn dus erg belangrijk; met name de aanwezigheid van een goed perspectief is onontbeerlijk. Andere goede hulpmiddelen voor de hersenen om diepte te kunnen zien zijn de grootte van objecten en personen en de afstand (dichtbij of veraf). Dat geldt ook voor objecten die elkaar overlappen.
Als je met twee ogen naar een plaatje kijkt is alles even ver weg en kunnen de hersenen geen diepte berekenen! Bij stereoscopie zijn er altijd twee afbeeldingen; een zgn. stereo paar. Je zorgt ervoor dat ieder oog zijn eigen plaatje bekijkt. Dat doe je o.m. door een speciale kijker, een rood-groene bril of een gepolariseerde bril bij een bioscoopfilm..
In feite maak je een 3D-film door een plaatje te kopiëren en die vervolgens een heel klein beetje van elkaar te verschuiven; het originele plaatje en de zgn. ‘dieptekaart’. Er zijn diverse programma’s die je hiervoor kan gebruiken o.a. Stereo Photo Maker en Gimp (fotoshop). Dan is er ’online’ ook nog het programma ‘Leia pix converter’. Dit laatste programma geeft je in een paar seconden een dieptekaart, de linker- én de rechterafbeelding alsook de zgn. Wiebelafbeelding!
Bij een 3D-film gaat het om het omzetten van de film naar frames. Bij 24 frames per sec. gaat het bij 1 minuut film om 1440 frames! Ieder frame moet vervolgens worden omgezet naar 3D; een gigantische klus mag je wel zeggen!
Het volgende deel van zijn bijdrage aan deze cursusavond besteedt Gerard aan het herstellen van 3D-films en dan met name de reparatie van de film “STAR of the SCREEN” gemaakt in 1952 tijdens de eerste 3D golf. Het was de eerste 3D poppenfilm van Joop Geesink. Van deze film is destijds een van de twee filmspoelen weggeraakt. Misschien wel omdat de archivaris zich niet realiseerde dat voor die 3D film twee filmspoelen nodig waren. Hij was waarschijnlijk in de veronderstelling dat het om twee exacte kopieën ging. De film is nu volledig gerestaureerd. Een mooi staaltje vakwerk!
Vervolgens vertoont en bespreekt Gerard een aantal 3D producties van onze eigen LVSL:
– De Leidse Sleutel
– Uitdag van de LVSL (in animatievorm)
– Animaris Annabellis (kunstenaar Theo Jansen)
– een verslag van de Rembrandt-dagen.
Als bijzondere toegift van zijn zeer geslaagde bijdrage aan deze cursusavond toont Gerard een aantal schilderijen van Vermeer die door hem zelf in 3D zijn omgezet. Een bezoek aan de Vermeer- expositie in het Rijksmuseum, zo oppert Gerard, is hierdoor wellicht niet nodig…en daar zou hij best eens gelijk in kunnen hebben!.
Na de pauze is het de beurt aan Peter Bastiaanse. Peter filmt al een jaar of vijftig allerlei soorten films. Filmen met en over kinderen vindt hij erg leuk en daar gaat hij ons vanavond het nodige over vertellen.
“Kinderen leven in een heel andere wereld en kunnen nog wel eens onvoorspelbaar zijn”. Hij vertelt hierbij een drietal leuke anekdotes met komische uitspraken van zijn kleinkinderen. Omdat kinderen onvoorspelbaar zijn is het dus de kunst om bij hen de juiste momentjes te vinden voor een leuke film. Volgens Peter kunnen mannen beter kinderen filmen, dan dat vrouwen dat kunnen. Dat zou komen omdat mannen zelf altijd kinderen blijven! Er zullen ongetwijfeld mannen zijn die ooit volwassen zijn geworden, maar Peter is dat niet, zegt hij. Hij kan zich daardoor ook beter in een kind verplaatsen. Dat brengt hem bij Basje, zijn knuffel, die hij gekregen heeft toen hij nog in de wieg lag. Alleen de verhoudingen tussen Peter en Basje zijn eigenlijk een beetje scheef. Vroeger was Basje veel groter of Peter veel kleiner. Op een originele manier maakt hij Basje, n.l. met gebruik van een fietspomp, tot een ware Bas!
Vervolgens laat hij een aantal films zien die hij gemaakt heeft met zijn kinderen en kleinkinderen; films waar een verhaal in zit. Hij filmt dan het natuurlijke gedrag van de kinderen en maakt er een verhaal omheen óf hij maakt soms een verhaal en laat de kinderen hierin integreren met hun natuurlijk gedrag. In de eerste film ‘Child in Time’, met op de achtergrond de prachtige muziek van Deep Purple, zien we zijn dochter Tatiana opgroeien van baby tot een volwassen vrouw. We zien haar op elke verjaardag door de zelfde deur komen en een korte opmerking maken. Erg leuk om zo de ontwikkeling van een kind te volgen. De film eindigt met een scene waar ze met een bladblazer de verjaardagstaart met 30 kaarsjes uitblaast! In Peter zijn tweede film ‘Remember the Time’ zien we dochter Daniëlle opgroeien. Ook zij is jaarlijks op dezelfde manier op haar verjaardag gefilmd. Leuk om te zien dat ze in de eerste jaren nog wat verlegen is, maar later als tiener, papa verwijt dat hij weer eens een paar maanden te laat is met de opname! De volgende film gaat over het archief bij hem thuis, waar alle oude schoolspullen van zijn kinderen bewaard werden. Leuk is de afwisseling van de beelden waarin de nog kleine kinderen hun spullen laten zien aan papa en mama, met de beelden waar ze op latere leeftijd naar terugzoeken in het archief. Peter laat in volgende filmpjes zien dat bij het hebben van kinderen en kleinkinderen je vaak ziet dat de geschiedenis zich herhaalt.
Kinderen reageren ook vaak heel anders als je wat aan ze vraagt. Zo zien we hoe hij kleinzoon Lucas vraagt om mee te werken in een filmpje waarbij hij op straat in een regenplas moet stampen. De eerste twee keer wil hij het wel omdat hij het leuk vindt, maar daarna niet meer omdat het moet van opa! Pas als hem een koekje wordt beloofd, dat hij vervolgens meteen opeist, kan de opname verder. De opname eindigt met de onverwachte verdwijning van Lucas, die geheel door de regenplas zakt en verdwijnt!. Zoals uit hierboven al blijkt was ook dit deel van de cursusavond erg leerzaam en vooral ook vermakelijk. Een geslaagde avond .
Jos Duijnhoven