Het is klokslag acht uur als de Voorzitter de cursusavond opent.
Eerst weer de mededelingen die in Nieuwsbrief 23 van 9 februari 2024 door de voorzitter zullen worden vermeld.
Vervolgens wordt Steven Geldof geïntroduceerd.
Steven heeft voor vanavond een interessant programma in petto zoals later zal blijken.
Het zal niet uitsluitend gaan over de bediening van camera’s of het instellen ervan.
Nee, het gaat vanavond over emotie en films maken die het hart raken. En vooral hoe de wereld mooier te maken.
Hij begint over zichzelf te vertellen en laat filmfragmenten zien met heel verrassende onderwerpen.
Aardig zijn voor elkaar, een compliment maken, verbinding maken, de wereld mooier maken is de rode draad in zijn betoog.
Dat belooft interessant te worden.
Steven is geboren in Amsterdam waar hij tot zijn 7e woonde. Daarna verhuisde hij naar Zaandam.
Hij is opvallend open over zijn (jonge) leven. Zo vertelt hij onder andere over leerproblemen, dyslexie, zelfvertrouwen, de “bijspijkerschool”, ergotherapie voor een betere oog/handcoördinatie. Er is hem gevraagd of we die persoonlijke informatie mochten notuleren. Dat mocht.
En zo voegde hij eraan toe: ik ben nog lang niet klaar, sterkte met het notuleren.
Nadat Steven op school een camera mocht bedienen voor het filmen van de Bolero-uitvoering werd de basis gelegd voor filmen. Het enige wat hij hoefde te doen was op het AAN-/UITknopje van die camera te drukken. Maar alleen maar AAN- en UITzetten van de camera is saai. Dus drukte hij op andere knopjes wat hem nadrukkelijk verboden was. Na afloop kreeg hij te horen “talent” te hebben! Zijn interesse voor filmen was geboren.
Steven begon te sparen voor een eigen camera. Hij liep een krantenwijkje en deed vakantiebaantjes. Op zijn zestiende kocht hij z’n eerste Hi8 camera. Hij schreef een script en maakte films met vrienden, kreeg complimenten en ontdekte z’n talenten.
Hij zocht “acteurs” bij elkaar en maakte films. Die werden vertoond in een kleine zaal waardoor er meer voorstellingen nodig waren. Na een aantal voorstellingen had hem dat 200 gulden opgeleverd. Toen hij een grotere ruimte zocht kwam hij bij een filmclub terecht. Daar mocht hij zijn film vertonen als hij lid werd. Dat gebeurde en de aanwezige clubleden waren enthousiast over zijn werk. Ze moesten er wel meer dan een uur voor gaan zitten, terwijl ze zelf filmpjes van 5 minuten maakten.
Als je niet weet waar je goed in bent en dan ontdekt dat je talent hebt is dat een geweldig moment in je leven. Zo ook voor Steven Geldof. Hij ging naar Hollywood en Cannes. Hij maakte film na film en bezocht filmfestivals waar hij prijzen won.
Die waardering was belangrijk maar het kan ook een keerzijde hebben.
Op zijn 21ste kreeg hij een burn-out als gevolg van het intensief bezig zijn met zijn ideaal.
Doe iets wat je leuk vindt was het advies van de dokter die hij bezocht. Tja, dat was nou juist wat hij al deed. De druk van opdrachtgevers en “is mijn film wel goed genoeg” hadden bijgedragen aan z’n oververmoeidheid. Tijd dus om na te denken hoe verder te gaan met zijn ideaal.
Steven wilde mensen benaderen op een positieve manier om zijn of haar dag en de wereld mooier te maken.
Hij bezocht de Filmacademie en wilde Video/Filmproducer worden en begon een eigen bedrijf. Een mooi ideaal maar er moet ook geld verdiend worden. In de praktijk kwam dat ideaal in het gedrang. Je moet opdrachten binnenhalen en uitvoeren. En de wil van je klant is wet.
Dus begon Steven met een Youtube-kanaal waarop elke week een inspirerend filmpje werd geplaatst onder het motto de wereld een beetje mooier te maken.
De website Inspirerende Hutspot is daarvan het gevolg.
Hij dacht: wat maakt het uit als een ander het niet leuk vindt! Als ik het maar goed vind!
Steven wilde daarmee met zijn talent iets toevoegen aan de maatschappij.
Simpele films zonder trucs en weinig kleur (net niet zwart/wit maar met 20% kleur) om mensen te laten praten, een compliment te maken en met elkaar te verbinden.
Een mooi voorbeeld is het interview met een leerkracht van een basisschool.
De boodschap van deze juf is om kinderen nooit buiten te sluiten. Dat verbreekt de verbinding met de groep. Haar motto: beter insluiten dan buitensluiten
Lesje over interviewen.
Hoe zorg je dat de geïnterviewde zich op zijn of haar gemak voelt.
Ga als interviewer niet recht tegenover de ander zitten. Doe dat onder een hoek dan kan de geïnterviewde wegkijken.
Zet de camera naast de interviewer en iets naar achteren.
De geïnterviewde kijkt naar de interviewer, niet naar de camera.
Steven filmt dergelijke situaties veelal alleen. Dat betekent naast camerastandpunt ook de zorg voor het licht en geluid.
Als interviewer geef je niet je eigen mening door bijvoorbeeld een antwoord te bevestigen.
Wat je tegenwoordig nogal eens op TV ziet is helemaal uit den boze: het op je kaartje alvast de volgende vraag te lezen terwijl de geïnterviewde nog aan het antwoorden is op de vorige vraag.
Tijdens de pauze is er volop “stof” om over te praten naar aanleiding van de presentatie.
Bij het maken van films komen bij Steven vaak deze 3 basisvragen naar boven:
– wat maakt je gelukkig?
– wie wil je graag zijn?
– hoe maken we de wereld mooier?
Op een bepaald moment besloot hij om 30 dagen geen opdrachten uit te voeren. Dus geen betaald werk om zo zijn eigen films te maken.
Hij trommelde wat mensen op die aardige, lieve en fraaie teksten op post-it stickers schreven onder het mom van Positive Post-it. Die werden vervolgens overal opgeplakt in het appartement van zijn oma om haar te verrassen met “lieve woorden”.
Een paar technische details van de film:
– introductie met close-ups zoals het schrijven van de stickers
– daarna start de muziek en worden de geschreven post-it stickers opgeplakt
– afwisselend voice-over en realtime (stem)geluid
Een fraaie film is Conducteurs.
Treinconducteurs/trices worden in het zonnetje gezet. Door een aantal helpers worden ze overladen met kleine presentjes. Zomaar. Prachtig om te zien hoe mensen (de conducteurs) omgaan met dergelijke verrassende acties.
Op Schiphol is een film gemaakt waarbij werd gekeken of anderen jou zien of wat je doet.
Zo zit er iemand op een bankje. Vervolgens gaat iemand anders ernaast zitten. Er volgt geen gesprek tussen beide personen. Degene die er naast gaat zitten staat op en laat een briefje achter met daarop de tekst: heb je mij gezien?.
Daarna loopt langs de persoon op het bankje iemand die op een blaasinstrument speelt.
En er wordt een foto gemaakt van de persoon op het bankje met daarachter een aantal mensen met een masker op.
Dan is het tijd de persoon op het bankje te vragen of die iets van deze acties heeft gemerkt.
Steven filmt graag wat er omgaat in de maatschappij.
Zo heeft hij nog plannen voor het bakken van pannenkoeken en die gratis uit te delen. Dit in het kader van de alsmaar stijgende prijzen.
Er is één voorwaarde: de eters krijgen een servet met daarop vragen die ze moeten beantwoorden.
Tot slot nog iets over Privacy en Portretrecht.
In principe heb je het recht iemand te portretteren. Je hebt niet het recht dat te vertonen zonder toestemming. Het is lastig mensen te filmen zonder dat ze dat merken. De een wordt boos en wil dat het materiaal gewist wordt. De ander geeft wel toestemming.
Vraag altijd achteraf of je het materiaal mag gebruiken.
Is het niet beter vooraf toestemming te vragen?
Het is wel netter maar daarmee haal je vaak de emotie eruit. Dat is nou precies wat je wilde vastleggen.
En zo komt er een eind aan een schitterende presentatie van Steven Geldof met interessante levenslessen. Geschikt voor een vervolg? Jazeker.
Ontzettend bedankt Steven.
Niet vergeten:
– wat maakt jou gelukkig?
– wie wil je zijn?
– hoe maak je de wereld mooier?
En, hoe kom je achter jouw talent(en); stel jezelf deze vragen:
– waarover kun je niet ophouden te praten?
– wat vind je leuk om te doen?
– wat kun je goed?
– waarvoor komen mensen bij jou met een hulpvraag?
Het lijken mij prachtige filmonderwerpen voor Filmclub LVSL (!?)
Wim Hofman